Άνθρωποι μονάχοι..

Τραγούδι : "Άνθρωποι μονάχοι"
Στίχοι : Γιάννης Καλαμίτσης
Σύνθεση : Γιάννης Σπανός
Ερμηνεύτρια : Βίκυ Μοσχολιού

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι

Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...

 Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κουβαλούν μια κατάρα μέσα τους. Γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν μόνοι. Περνούν μια ολόκληρη ζωή κυνηγώντας το απόλυτο. Την απόλυτη αλήθεια, την απόλυτη ελευθερία, την απόλυτη φιλία, τον απόλυτο έρωτα. Λίγο πριν φύγουν από την ζωή διαισθάνονται ότι τελικά αυτό που κυνηγούσαν δεν υπάρχει. Ή τουλάχιστον όχι στον απόλυτο βαθμό που αυτοί θα ήθελαν. Μένουν μόνοι, να κοιτούν ακίνητοι τον ουρανό μ’ ένα πικρό χαμόγελο.

 Παρόλα αυτά, ούτε για μια στιγμή δεν μετανιώνουν για όλα αυτά τα χρόνια που “έχασαν”. Θαρρώ πως και πάλι αν άρχιζαν την ζωή τους από την αρχή, πάλι τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσαν. Είναι τόσο εγωιστές δε, που προτιμούν χίλιες φορές την μοναξιά τους, απ’ το να αναζητήσουν λίγη συντροφιά. Οι ίδιοι όμως άνθρωποι κουβαλούν και μια άλλη κατάρα. Κρύβουν μέσα τους ένα μεγάλο μυστικό. Ένα μυστικό που ποτέ κανείς δεν κατάφερε να το μάθει. Ή ίσως ελάχιστοι. Ένα μυστικό που μένει βαθειά χαραγμένο μέσα στην ψυχή τους. Ένα μυστικό που όταν φεύγουν το παίρνουν μαζί τους σαν το μοναδικό περιουσιακό τους στοιχείο...